از اوایل سال 1340 ه.ش تعیین موقعیت بر مبنای سیستم های ماهواره ای فضایی آغاز گردید. سیستم GPS برای پشتیبانی ناوبری نظامی و نیاز تعیین موقعیت سریع و دقیق در کمترین زمان تکامل پیدا کرد. نیاز گسترده نظامی، پیگیری مستمری را در جهت موقعیت سیستم های فضایی به دنبال داشت. یکی از سیستم های اولیه و موفق، ماهواره های ترانزیت نام دارد. سیستم داپلر متشکل از شش ماهواره است. در ارتفاع قریب 1000 کیلومتری در مسیرهای قطبی به دور زمین گردش می نمایند. سیستم های Loran، Decca و Sat-Nav از جمله سیستم های تعیین موقعیت با کارآیی نسبتا خوب در ناوبری و هدایت در هوا و دریا می باشند که قبل از سیستم تعیین موقعیت جهانی GPS فعالیت داشته اند. GPS سیستم کاملی است. طرح اولیه آن در قالب دو پروژه از 1960 میلادی در نیروی هوایی و دریایی آمریکا به تصویب رسیده بود و آغاز فعالیت اساسی آن از سال 1973 توسط وزارت دفاع می باشد که با سرعت و توفیق به نتیجه رسید. به طوری که از 1983 میلادی علاوه بر انجام نیازهای نیروهای مسلح برای مصارف غیرنظامی نیز از جمله گسترش شبکه های ژئودزی، ناوبری هوایی، فتوگرامتری با کمترین نقاط کنترل زمینی، کاداستر، تغییر شکل پوسته زمین، ناوبری دریایی، هدایت سیستم های نقلیه شهری، هدایت ربات (آدم واره ها) و غیره معرفی گردید. GPS از سه بخش : الف) قسمت فضایی (ماهواره)، ب) ایستگاه های کنترل سیستم و ج) گیرنده زمینی (کاربران) تشکیل یافته است.
سیستم تعیین موقعیت جهانی GPS
2000
Aufsatz (Zeitschrift)
Elektronische Ressource
Unbekannt
Metadata by DOAJ is licensed under CC BY-SA 1.0
معرفی روش های مختلف بکارگیری سیستم تعیین موقعیت GPS در ژئودزی و نقشه برداری
DOAJ | 1993
دستیابی به دقت یک متر در تعیین موقعیت مطلق یک متحرک پس از پردازش نهایی داده های GPS
DOAJ | 1997